ALBERTUS 2007 - historia

Dzięki pomysłowi Pani Ireny Nowakowskiej, kobiety nieustannie zaangażowanej w życie rodzinne, społeczne i kulturalne, powstał w 1989 r. Fundusz Kulturalno Charytatywny im. Adama Chmielowskiego – Brata Alberta, a od roku 2002 Mielec może się pochwalić prestiżową nagrodą „Albertus”.

Adam Chmielowski, a później Brat Albert, jest postacią, która towarzyszy pani Irenie rodzinie niemal od dziecka. Adam Chmielowski w wieku dojrzałym – już jako artysta malarz – był człowiekiem oddanym bez reszty tworzeniu piękna. Nadał swoisty wymiar słowu piękno. Według Brata Alberta każdy człowiek jest swego rodzaju artystą, jeśli tylko posiada bogate życie wewnętrzne i potrafi je wyrazić. W swojej rozprawie poświęconej sztuce napisał: Istotą sztuki jest dusza. Adam Chmielowski nie zmarnował żadnego doświadczenia w swoim życiu – a miał ich bardzo wiele. Został ciężko ranny w powstaniu styczniowym; po latach tak o tym pisał: (…) mroczna chata z maleńkim oknem, cienie kolegów w kurtkach powstańczych, obraz święty na okopconej ścianie (…), noga rwała coraz bardziej (…) zwidywania (…) przypuszczałem, że umrę, ale ciągle jedynie snułem piękne obrazy, nie myśląc nic o wieczności, ani o duszy, tylko o stronie poetycznej i bohaterskiej. Może to w tym momencie zaczęło się drugie życie Adama Chmielowskiego, artysty, teoretyka sztuki, myśliciela – twórcy obrazu Ecce Homo, przyjaciela wielu najwybitniejszych artystów tej epoki, i wreszcie człowieka w szarym habicie w służbie najbiedniejszym, bezdomnym, zagubionym… Adam Chmielowski – Brat Albert stał mi się jeszcze bliższy, drogi mojemu sercu w okresie moich studiów na Uniwersytecie Poznańskim. Motyw pracy w twórczości Cypriana Kamila Norwida – taki był tytuł mojej pracy magisterskiej. Ten wybitny poeta w literaturze polskiej pisał: (…) piękno na to jest, by zachwycało do pracy, praca, by się zmartwychwstało. Cyprian Kamil Norwid i Adam Chmielowski – obydwaj wielcy, obydwaj ubodzy, obydwaj w służbie bliźniemu, obydwaj szukający celu i znaczenia pracy ludzkiej. Brat Albert postawił na piękno i pracę. Mówił o sobie oraz swoich braciach i siostrach ze zgromadzenia: Mamy uczyć ludzi pracy, a praca ma nas ukształtować, ma nadać sens naszemu życiu, naszej służbie Bogu. Nasza praca ma służyć ubogim. Własne przeżycia, a także ideały Brata Alberta skłoniły mnie do założenia Funduszu, a potem nagrody noszącej jego imię.

Celem fundacji jest wyrażenie uznania i promowanie mielczan, których dokonania w dziedzinie kultury i sztuki osiągają wysoki poziom artystyczny, wychowawczy lub społeczny. Pani Irena jako założycielka i pierwsza fundatorka proponuje osoby do nagrody Albertus , ale wszelkie przemyślenia poddaję pod dyskusję, a potem pod głosowanie Kapituły. Fundusz czerpie środki z dobrowolnych składek, czasem w formie darowizn od różnych osób prywatnych.

Nagroda „Albertus” nie ma jednolitego charakteru. Są trzy jej rodzaje.
1) Nagroda Honorowa „Albertus”, którą Kapituła przyznaje za szczególne zasługi w dziedzinie kultury lub działalność charytatywno-społeczną. Uhonorowani nią ludzie otrzymują pamiątkowy arkusz.
2) Zespołowa nagroda „Albertus”, do której dołączony jest pamiątkowy arkusz i symboliczny Albertusowy grosz.
3) Nagroda „Albertus”; uhonorowani nią również dostają pamiątkowy arkusz i Albertusowy grosz.
Pierwszy „Albertus” został przyznany po raz pierwszy w 2002 r.

2002 r. nagrodę „Albertus” za całokształt działalności artystycznej w latach 1952-2002 otrzymał Zespół Pieśni i Tańca „Rzeszowiacy”. Była to nagroda zespołowa. W tym samym roku Zarząd Funduszu przyznał także nagrodę Panu Stanisławowi Ostrowskiemu, w 100. rocznicę urodzin (…), za wybitne zasługi w szerzeniu kultury teatralnej w środowisku mieleckim (…). Pan Stanisław Ostrowski był pierwszym laureatem nagrody „Albertus”.
2003 r. przyznano dwie nagrody: Panu Wiesławowi Kulikowskiemu – poecie – wybitnemu mielczaninowi który od lat wiernie i cierpliwie mówi do nas językiem natury i sztuki…, oraz Pani Helenie Mucha. Pani Helena otrzymała honorową nagrodę „Albertus”.
2004 r. na okoliczność 60. rocznicy Powstania Warszawskiego Zarząd Funduszu przyznał nagrodę „Albertus” Panu Januszowi Krężelowi za heroiczny, historyczny, naukowy, literacki, modlitewny trud – dzieło życia w Służbie Bogu, Polsce i Bliźnim.
2005 r. Paweł Lis , który w śpiewaczym korowodzie młodzieży hetmańską pełni rolę.
2006 r. Grzegorz Ossak w 58. rocznicę powstania Orkiestry Dętej w Mielcu, a także Włodzimierz Kłaczyński który wpisał to Miejsce w literaturę polską
2007 r. nagrodę Albertus 2007 otrzymał Stanisław Szęszoł, rzeźbiarz w 40 rocznicę swojej pracy twórczej, honorowe nagrody Albertus otrzymali: ks.Prałat Stanisław Jurek, oraz ks. Prałat Kazimierz Czesak, a „Pozdrowienie Albertusowe” Jadwiga Pękala za zbiór wierszy „Modlitwa moja”