Mieleckie Gimnazjum
Jest to największy budynek na terenie Starego Mielca, usytuowany przy ul. J. Kilińskiego 24, na osiedlu tegoż patrona. Starania o jego wybudowanie, choć w dużym stopniu uzależnione od uzyskania zgody na uruchomienie gimnazjum, czyniono już w latach 90. XIX w. W 1898 r. Rada Miejska podjęła uchwałę o bezpłatnym przekazaniu placu pod budowę nowej szkoły. Kłopoty finansowe miasta nie pozwoliły jednak na rozpoczęcie budowy po otwarciu gimnazjum w Mielcu (1905). Dopiero w 1908 r. zlecono wykonanie dokumentacji znanemu architektowi Tadeuszowi Tekielskiemu z Rzeszowa. Zaprojektował on monumentalny gmach z cegły, trzykondygnacyjny na wysokim podpiwniczeniu i z wysokim dachem ceramicznym. Koszt budowy określono w wysokości 300 000 koron. Po uzyskaniu dotacji rządowych w wysokości 100 000 koron w 1910 r. rozpoczęto prace budowlane. Wykonywała je krakowska firma Jakuba Bettera i Maurycego Flachny, a czyniła to tak fachowo i sprawnie, że już przy końcu roku 1912 r. obiekt (oraz budynek bursy i budynek z salą gimnastyczną) był gotowy do użytku.
Uroczystość poświęcenia gmachu odbyła się 3 grudnia 1912 r. Gmach gimnazjalny zdecydowanie wyróżniał się w panoramie miasta od strony zachodniej. Oprawę głównego wejścia stanowił kamienny portal nawiązujący do stylu romańskiego i renesansowego. Nad portalem wykonano płaskorzeźbę dwugłowego orła austriackiego i napis: "c. k. Gimnazyum". Ponadto szereg detali architektonicznych wykonano w modnym wówczas stylu neogotyckim.
W czasie I wojny światowej, od VIII 1914 r. do X 1915 roku budynek zajęty był przez wojsko najpierw na koszary, a później na szpital wojskowy i prowizoryczne więzienie dla jeńców wojennych. Po odejściu wojska na wschód budynek zwrócono szkole, która eksploatowała go bez większych zmian do odzyskania przez Polskę niepodległości w 1918 r. Wtedy to usunięto wszystkie austriackie symbole państwowe, w tym godła i portrety cesarza, a dwugłowego orła na frontonie upodobniono do orła polskiego.
W czasie okupacji hitlerowskiej obiekty zostały zajęte przez szkołę dla młodzieży z rodzin volksdeutschów i reichsdeutschów oraz magazyn zbożowy i skład części lotniczych. Od sierpnia 1944 r. do stycznia 1945 r. w budynku urządzono radziecki szpital wojskowy. W styczniu 1945 r. front przesunął się na zachód i po wyprowadzeniu szpitala obiekt oddano dyrekcji Gimnazjum i Liceum. Jeszcze w zimie tegoż roku, po wykonaniu prac porządkowych i przy trwających pracach modernizacyjnych, w gmachu rozpoczęto zajęcia szkolne.
W 1951 r. nastąpiła zmiana użytkownika gmachu. Państwowa Szkoła Ogólnokształcąca Stopnia Licealnego im. St. Konarskiego została przeniesiona do budynku szkolnego "pod zegarem" przy ul. T. Kościuszki, a nowym gospodarzem zostało Liceum Pedagogiczne. W latach 50. i 60. kilkakrotnie poddawano obiekt remontom bieżącym W 1967 r., z okazji 28 rocznicy wybuchu II wojny światowej, odsłonięto tablice upamiętniającą zamordowanych i poległych w czasie tej wojny nauczycieli i uczniów Gimnazjum i Liceum. Oz 1970 r., po zakończeniu działalności LP. obiekt użytkowany był przez Technikum Elektryczne, przekształcone od roku szkolnego 1974/1975 na Zespól Szkół Zawodowych. 10 V 1986 r., w związku z nadaniem ZSZ imienia prof. Janusza Groszkowskiego, odsłonięto wizerunek patrona i okolicznościowy napis. W jubileuszowym roku 80-lecia gmachu (1992) przystąpiono do kompleksowego remontu gmachu i modernizacji jego wewnętrznych urządzeń.
